.

Bazen bütün her şeyi unutmak istiyorum.Geçmişi tek bir hamlede silmek istiyorum.
Kaybolan bir geçmişte geleceğimi göremiyorum.Bütün olayları en fazla unut-muş gibi yapabiliyorum fakat unutamamak yoruyor beni.
Yapılan haksızlıklara karşı en fazla kafamı çevirebiliyorum fakat unutmak imkansız.Bütün bu imkansızlıklarda boğulcak gibi oluyorum fakat boğulmuyorum.
Her defasında biraz daha diyorum biraz daha tahammül edicem ve biticek.
Başımı kaldırıyorum ciğerlerime dolan oksijen ağlama hissimi bastırıcakmış gibi geliyor.
Bütün oksijeni ciğerlerime doldurup bütün geçmişi unutmak istiyorum.
Ne ağlamama engel olabiliyorum ne geçmişi unutabiliyorum.O pis karanlıkta kayboluyorum.Geçmişe olan nefret beni hırslandırıyor 
fakat bu hırsı tüketemiyorum ucunun nereye değeceğini kimi yakacağını bilemiyorum.

...

İnsan uyuyor, uyanıyor bazen keşke hiç uyanmasaydım diyor.Birilerini tanıyor, tanımaya çalışıyor bazen keşke hiç tanımasaydım diyor.Gülüyor, ağlıyor acaba çok güldüm diye mi bunlar başıma geldi diyor..Hayat bu ikilemlerin arasında yuvarlanırken zaman su gibi akıp geçiyor.Özetle zaman bazı şeylerin ilacıyken aynı zamanda bazı şeylerin yarası oluveriyor.Fakat bütün bu acımasızlıklara rağmen her şey kaldığı yerden devam ediyor çünkü bazen kötü şeylerin nasıl güzellikler doğuracağı bilinmiyor işte bu yüzden insanın ruhunda sabır meyvesi yeşeriyor..

..

Acı her geçen gün daha çok yoruyordu insanı.Kalbini ve beynini bitiriyordu... Akciğerlerini parçalıyordu.. Herkesin anlayamayacağı türden bir acı.. Biz mi çok şanssızdık yoksa diğerleri mi? Acı mıydı sahi insanı olgunlaştıran? Bu muydu bizi daha umursamazmış gibi gösteren? Fakat her şeyi umursuyorduk hemde en küçük olayına kadar..En çok biz gülüyorduk fakat en çokta bizim boğazlarımız yanıyordu.. İnsanlar kalpsiz miydi bu kadar yoksa onları bu acımı bu kadar kalpsiz yapmıştı.. Herkesin bir acısı vardı fakat herkesin acısı aynı boyutta değildi bize bu konuda tolerans sağlanmamıştı.. Beynimin daha fazla olgunlaşmasını istemiyordum..Daha fazla ağlamak istemiyordum..Daha fazla insanların pislikleriyle büyümek.. Acı hep bizimle olacak mıydı peki? Belki o da bizimle birlikte gülecekti,bizimle birlikte uyuyacaktı ve en son bizimle birlikte yok olacaktı...

..

İnsan hayallerini kaybedince her şeyini kaybetmiş oluyor.Herhangi bir şeyin ortasında sıkılıp düşünmeye tutuluyorsun öylece.Fakat her şey boş ve manasız.Kaybettiğini anlıyorsun ve bir daha kazanamayacağını.Belki onlar senin gerçek hayalin değil belki yanlış yollarda koşmuşsun..Belki yanlış zamanda terin buhar olup havaya karışmış.Anlamsızmış tüm yorulmaların.Hayırlısı buymuş deyip dökmüşsün göz yaşlarını..Farklı sokaklarda aynı düşünceyle yürümüşsün..Nefret etmişsin belki de isyan.Unutmuşsundur mutlu olmayı.En mutlu olduğun anları unutmuşsundur.İnsanları unutmuşsundur.Her şeyi unutmuşsundur fakat hissettiklerini asla.Geçiştirmişsin her şeyi.En başta kendini.